Anadolu toprakları asırlardır insanlığa sadece ekin değil, nefes de veren bir derya olmuştur. O nefes, Yunus Emre’nin Hacı Bektaş’ın kapısından Tapduk Emre’nin kapısına kadar aradığı nefestir; irfandır, candır, hakikate giden yoldur. Bizler de bu nefesi bu Anadolu’nun gönül ehli, mana eri şahsiyetlerinin sözlerinde, hayatlarında, yani gönüllerinde ararız. Zaman zaman varlığı ile gururlandığımız, zaman zaman yitirmekten korktuğumuz hasletlerimiz, Yunus Emre gibi canların nefesleri ile büyümüş, bizlerin yüreklerinde, hayatlarında asırlardır yer etmiş değerlerdir. Yunus Emre gibi mananın derinliklerini bize gösteren figürlerimiz zihinlerimizde yaşamaya devam ettiği sürece bu topraklarda bu değerlerle yetişen hiçbir can hakkın yolunda, adaletin terazisinde, batıni olanın manasında tereddüt etmeyecek, kılavuz bulmakta güçlük çekmeyecektir. Ancak o kılavuza ulaşmak, onu anlamak sandığımız kadar kolay olmayabilir. Nurettin Topçu’nun yorumuyla “ondaki hâli yaşamak imkân ve kudretinden yoksun olanlar, tıpkı meyvesiz, çiçeksiz ağaca bakarak bir odun yığını gördükleri gibi Yunus Emre'yi hiçbir zaman anlayamayacaklardır.” Bu yüzden gördüğü ile yetinmeyenler, tenin altındaki canı görenler, batıni olanı zahirinin içerinden çıkarıp alanlar Yunus Emre gibi şahsiyetlerin sözlerindeki manaya ulaşabilecektir. Bu mana yolculuğunda başarıya ulaşanlardan olmak, “benim bir karıncaya ulu nazarım vardır” diyen Yunus’un sözlerindeki hikmeti hayat felsefesine çevirebilmek ve bu değerlerimizi yaşatarak tüm dünyaya tanıtmak umuduyla, “2021 Yunus Emre ve Türkçe Yılı”nda başta Yunus Emre olmak üzere tüm manevi rehberlerimizi rahmet ve minnetle anıyorum.